Mieszają mi się tryby nieobecności, odosobnienia i ograniczeń przemieszczania się w przepisach epidemii COVID-19, chciałem je sobie gdzieś uporządkować, ale… kapituluję.
Normalnie kluczowy winny być: art. 34 ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą zakaźną”, oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 6 kwietnia 2020 r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz. U. poz. 607, z późn. zm.), zwane dalej „rozporządzeniem zakaźnym”. W 2020 r. kluczowe stały się doraźne i często zmieniające się „rozporządzenia kowidowskie”, np. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 1758, z późn. zm.). Głównym organem właściwym w tych sprawach normalnie winien być „Sanepid”, czyli Państwowy Powiatowy [lub Graniczny] Inspektor Sanitarny w [danej miejscowości] obsługiwany przez Powiatową [lub Graniczną] Stację Sanitarno-Epidemiologiczną w [danej miejscowości], zgodnie z ustawą z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 59, z późn. zm.).
Udało mi się jedynie ustalić, że:
- hospitalizacja — to szpitalne stacjonarne całodobowe świadczenia zdrowotne (a contrario z art. 8–9 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej); zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy zakaźnej, na hospitalizację lekarz przyjmujący do szpitala kieruje i poddaje jej osobę w przypadku podejrzenia lub rozpoznania zachorowania na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną;
- izolacja — to odosobnienie osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemożliwienia przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby (a contrario, izolacja nie jest świadczeniem zdrowotnym i głównym celem nie jest poprawa zdrowia, choć następuje w izolatorium); podejrzana jest osoba, u której nie występują objawy zakażenia ani choroby zakaźnej, która miała styczność ze źródłem zakażenia, a charakter czynnika zakaźnego i okoliczności styczności uzasadniają podejrzenie zakażenia; por. art. 2 pkt 11 i 21 ustawy zakaźnej; zgodnie z art. 35 ust. 1, na izolację kieruje lekarz przyjmujący do szpitala;
- izolacja w warunkach domowych — to odosobnienie osoby chorej z przebiegiem choroby zakaźnej niewymagającej bezwzględnej hospitalizacji ze względów medycznych w jej miejscu zamieszkania lub pobytu, w celu zapobieżenia szerzenia się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych; por. art. 2 pkt 11a ustawy zakaźnej; metoda istnieje od 01.04.2020 (Dz. U. z 2020 r. poz. 567); zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy zakaźnej, izolację w warunkach domowych zleca lekarz przyjmujący do szpitala;
- kwarantanna — to odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych; por. art. 2 pkt 12 ustawy zakaźnej; zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy zakaźnej, o kwarantannie postanawia właściwy organ (Sanepid); zgodnie z art. 35 ust. 1 ustawy zakaźnej, może na nią kierować lekarz przyjmujący do szpitala;
- nadzór epidemiologiczny — to obserwację osoby zakażonej lub podejrzanej o zakażenie, bez ograniczenia jej swobody przemieszczania się, wykonywanie badań sanitarno-epidemiologicznych u tej osoby w celu wykrycia biologicznych czynników chorobotwórczych lub potwierdzenia rozpoznania choroby zakaźnej oraz zebranie, analizę i interpretację informacji o okolicznościach i skutkach zakażenia (nadzór indywidualny), jak i stałe, systematyczne gromadzenie, analizę oraz interpretację informacji o zachorowaniach lub innych procesach zachodzących w sferze zdrowia publicznego, wykorzystywane w celu zapobiegania i zwalczania zakażeń lub chorób zakaźnych (nadzór ogólny); por. art. 12 pkt 14 ustawy zakaźnej; zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy zakaźnej, o nadzorze epidemiologicznym postanawia właściwy organ (Sanepid).
Zgodnie z art. 33 ust. 3a ustawy zakaźnej, decyzje Sanepidu nie wymagają uzasadnienia i mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji do adresata, w tym ustnie; na piśmie doręczane po ustaniu przyczyn uniemożliwiających doręczenie w ten sposób.
Ze względu na mnogość mieszanych trybów i podstaw prawnych, do jakich doprowadzono, nie potrafię dość rzetelnie ustalić, jakim trybom podlega np. powracający zza granicy lub domownicy poszczególnych trybów odosobnienia („osoby wspólnie zamieszkujące lub gospodarujące”). Z § 5 rozporządzenia kowidowskiego (w brzmieniu na dzień publikacji niniejszego artykułu) domownicy poddawani są tylko kwarantannie i tylko z osobą na kwarantannie (pomijam legalność i konstytucyjność dopisania takiego trybu rozporządzeniem, czego nawet ustawa nie przewidziała). Nie widzę np. jakiemu trybowi podlegają domownicy osób na izolacji w warunkach domowych.